"Gökler açılmakta ve büyük melek Cebrail borusunu üflemekte. Flamalı borudan yayılan yedi ana ton, yedi çizgi ile gösterilmiş. Bu emredici sert ses, insanları yeryüzünün sınırlarından kurtaran yaratıcı kelime. Boru uzun ve yorucu uğraşıların sonunun geldiğini ve yeniden uyanışın olacağını müjdelemekte. Flamanın üzerindeki haç, güçler dengesinin sembolü. Tabutlar ile başlayan ve sonra pek çok şekle bürünüp akan nehir ve havuzların sonunda varacağı kozmik zihin sıvısından oluşan denizde yüzmekte. Ana karnındaki sıvı içinden hayata gözlerini açmaktalar. Arka planda denizin ötesinde görülen karlı soğuk dağlar soyut düşüncenin tepeleri. Saati geldiğinde mezarda olan her insan onun sesini işitecek ve dirilerek doğrulacaktır. Bu; ruhun tesiri ile doğanın yeniden dirilişi, ölümdeki doğumun gizemidir. Madde tabutundan çıkan erkekler şuur üstünü, kadınlar şuur altını, çocuklar ise yenilenmiş kişiliği göstermekte. Ruh şimdi emir ile etten kemikten giysisini giyerek insanların arasına karışacaktır. Sır numarası olan yirminin ikisi hayat gücünün maddeye girişini ve çoğalmasını anlatmakta. Güç, bilgi sahibi olana aittir. Bilgiye sahip olan ise sorumluluk almış demektir... " Adalet kartı
Kendimden ne zaman vazgeçtiğimi hatırlamıyorum
ne zaman olmak istediğim kişi haline geldiğimi
tüm sorumluluklarımı bir ormanın en metruk köşesinde,
nemli bir toprağa gömdüğümü ve hiçbir işaret bırakmadığımı ardımda.
Sonra ayaklarımı sürüyerek ve can sıkıcı bir ses çıkararak ilerlediğimi...
Tuhaf!
Ne kadar da gerçek gelmişti yüzlerine bakıp güldüğüm bedenler.
Bir fiske vurduktan sonra anladım
devasa bir insan tarlasında olduğumu.
devrilince ardı sıra, kendi ellerimle diktiğim kadınlar ve erkekler.
Korkmadım!
Ellerim ve yüzüm çirkindi.
Korkaktım ama korkmadım.
Üstüme basmasınlar diye sevdim onları
beni okşasınlar diye
dillerini değdirsinler ıslak bedenime
tıpkı benim her bir taşa, her bir ağaca, her bir böceğe yaptığım gibi...
Yeteceğini sanmıştım.
değiştiğimde,
olacağını sanmıştım.
Her şey yeniden durgun bir suya bakmaya cesaret etmemle başladı.
Gözlerimi yumarak geçtiğim nehirde, beni duraklatan sudaki yansıman oldu.
Çok karanlık bir günün, Oneroid Psychosis'in şarkılarındaki gibi karanlık bir günün,
tam ortasında
gözlerimi açabilme cesaretini gösterdim.
-Hala gurur duyduğum bir şeydir bu kendimle-
ne diyordum?
Seni ilk o zaman gördüm.
Bana, benden daha kararlı bakıyordun.
Bende olan hiçbir şey yoktu sende
tadın, durgun bir su gibiydi
parlıyordun...
Söylemiş miydim?
Çok karanlık bir gündü.
hızla ayrılsam,
bu yanından kaçmak mı olurdu?
Kaçırmak mı seni suyun yüzeyinden?
Hızla ayrıldım...
Yağmurlardan sonra didik didik olmuş bir toprağın,
müdafasızlığı vardı üstümde.
İlk defa beni yakabilirler
ilk defa yanmaya açığım
ilk defa destansı değil sıradanım
coşkulu değil,
sıradanım
sırtımdaki ağırlığın
son derece farkındayım.
-boşuna-
Süründüm, sürtündüm
yosunlu kayaların en sert uçlarına,
zehirli otların en yakıcı yapraklarına,
bitki köklerinin, tıpkı bir kuyruk gibi sinsi ve ansızın,
en çelici kısımlarına
kurtulmak için hepsinden, her şeyden
senden de!
(kahkahalar)
-boşuna-
Kendimden ne zaman vazgeçtiğimi hatırlamıyorum
Ne zaman bir kabukla doğduğuma inandığımı
ve ne zaman bir bahaneyle vazgeçtiğimi bu ormandan ayrılmaktan.
Korkunun değişik yüzleriyle tanıştım.
güven, huzur, kaybeden dediler adına.
Madem çıkamıyorum bu kirli kefenden
güzelleştirmeliyim onu kendi kendime
güçlü, iyi dediler adına.
Hatırlamıyorum gerçekleri kurban ettiğim sözlerimi, günlerimi
ve beni yolumdan döndüren nicelerini
kabullenmişlik saydığım bahanelerimi...
Kendi ellerimle, son derece şık bir şekilde,
uzatmadan evvel insanlara paketimi
o nehirden binlerce kez geçtim
hiçbirinde
açmadım yeniden gözlerimi...
Hadi durmayın övün beni!
daha güçlü olmaya değerim
kulağa biraz korkutucu gelse de neticede ben, peridot yeşili bir semenderim...
