"Ben bir sır öğrendim.
Sensiz diye bir şey yok.
Ben gitmedim.
Pek çok parçaya bölündüm
aynı kar taneleri gibi.
Hayatlarınıza yağıyorum.
Bağışlayıcılık sıcaktır,
yanağa düşen gözyaşı gibi.
Yağmurun altında bunu ve beni düşün.
Ben sizi her halinizle sevdim.
Siz de beni öyle sevdiniz.
Hepsi bu,
gerisi konfeti." The Haunting of Hill House
Fernando Pessoa'yla aynı ağacın altında oturdum.
Bazı şeylerin bana özel kalmasını
sevdim hep.
Bir kitap,
bir cümle,
bir film...
paylaşmadım asla.
Çünkü paylaşılınca,
yazılınca,
konuşulunca
mükemmelliğini yitiren şeyler var.
Mükemmelik benim takıntım.
Hayal kurmadan yapamıyorum ben.
Hayallerimi anlatmayı da sevmedim zaten hiç.
Fernando Pessoa beni anladı
ama hiç konuşmadık.
Rüzgarın uğultusunu dinledik beraber.
