tekdüzeliğin sıkıcılığından bıksa da bu yürek,
fantastik bir Elf diyarının içindeymişim gibi
parlayan anlar var.
Hayatıma devam etsem bile,
bir veçhem o anlarda yaşar.
Bu benim kaçış planımdır
acının ve özgürlüğün
bir arada olduğu dünyadan.
Kayboluşum hayata karışmak,
bir rüzgarın tazeliğinde nefes almak,
bir suyun akışında süzülerek gitmek...
Bu benim rayihamdır
gerçeğin delilik, deliliğin asıl olduğu yerden.
Modern Merlin'leri ve ejderhaları tanırım ben,
aynalarından, sözlerinden.
Ve ihtiyacım olduğunda benimle konuşmalarından.
Tolkien'in buzlu bir ışık yayan kılıcı,
RuPaul'ün ucubeliği sevdiren kelime şıklığı,
Seo Hyun-jin'in güçlü iyiliği,
Agreus ve Imogen'ın aşkı
sıradanlıktan kurtaran.
Ve Adamus'un mum retoriği...
Küçük kalmamayı öğütleyen,
parklara ve bahçelere çık diyen.
"Bu, dünyayı değiştirmeye çalışmak değildir. Yapanlara eyvahlar olsun.
Bu, kendi değerlerinizi, kendi inançlarınızı veya herhangi bir şeyi dünyaya yüklemek değildir.
Bu basitçe karanlık bir yerde bir mum olmaktır. Bu kadar. Mum herhangi bir şeyi değiştirmeye çalışmaz. Mum sadece oradadır.
Mum karanlığa küfür etmez, daha parlak olmaya çalışmaz.
Mum odayı ısıtmaya çalışmaz. O, karanlığı korumaya çalışmaz. Bunların hiçbirini yapmaz. O, sadece bir mumdur. Ve sizin her birinizin içinde şimdi o mumdan yanıyor ve uzun, uzun, uzun bir zamandır da yanıyordu. Sadece siz unutmuştunuz."
İşte böyle bir yükseliş geldi buldu beni,
yeni yaşıma girmeme sayılı günler kala.
Yüreğim daralıyor olsa da
gecenin kısıldığı bazı sabahlarda,
asla sönmeyecek bir ejderha yatar
bedenimin ortasında.
