Barok Cadısı

"Bir cadı en karanlık ormanda asla korkmamalı çünkü ruhunda, ormandaki en korkunç şeyin kendisi olduğundan emin olmalı." Terry Pratchett

Ay'dan Dünya'ya bakmalıyım

duygularım görüşümü engellememeli. 

Çiçek dermeliyim zehir bahçesinden

çırılçıplak dalmalıyım yıldız denizine.

Bu karanlık bir armağansa şanlı iskeletime

ki biliyorum sever beni ecel. 

Vantablack'i Sirius'a dönüştürmeliyim

obur dünyaya gitmeden önce

yutmadan önce beni hiçlik.

Kabul edişin şarkısı,

nefesin dansı,

kozmik latte

fügümdür benim. 

"Ey saf yokluk 

ölümden özgür 

hayvan yüzümü

gösterdim

sana.

Dünya ve yansımaları,

zaman ve kırılmaları

ateşimdir." Pelin Batu

Altuni köpüklerin oynaştığı

biramı yudumlarken

hiç hayalim olmamasını düşünüyorum.

Rüyada yas kıyafeti giymek şansmış.

Hayatımdaki şanslar hep böyle şakacı.

Kara cadı güvesi ben

jüpon dalgaların haylazı.

Planlamayı reddediyorum hayatı.

Kader sadece arketip

Gölgelerin Kitabı'nda

ki onu ben yazdım

dev tavşancılotlarıyla.

Şimdi elimde olan günübirlik umutlarım

yeter de artıyor

kahramanken

bir Bohemya masalında. 

Suskun Yaz

Huzurdan mürekkep bir yazdı.

Bütün ne derleri,

ne derlerse desinleri, 

her şeyi sözlere dökmeyi,

sözlere döküp de tüm eşsiz düşleri 

ucuzlaştırabilmeyi

bütün kelime yanlışlarımı,

topuklu rahatsız ayakkabıları,

şekerli kokuları,

mutlu etmeyi kötü kralları

attım.

Alexandrite hikayelerimi,

ağlayıp gülmeyi,

gülünecek ne varsa her şeyi,

parlak şeyleri,

akşam yemeklerinin lezzetini,

kitaplardaki cümleleri,

tenimin güzelliğini,

güneşi içip kutladıklarımı

kendime sakladım.

Kendi karanlığını unutma

özensen de pastel tonlarına.

Yanakları pembe kuklalar

çekici gelebilir sana

ama sadece bir anlığına.

Külden yaratıldığını,

kemiklerinin dışında olduğunu,

kanının başına buyruk aktığını unutma.

Özlü sözler, taze çiçekler,

her şeyin en güzeli, daha da güzeli var.

Mutluluğun serin mabedinde,

teni çiçek gibi kokan heykeller var. 

Sen bunlardan biri değilsin.

Sen ölümle alay eden,

herkes kadar normal birisin. 

Güneş olmaya çabalayan bir Ay. 

İşte seni özel kılan da bu. 

Carolina Reaper

Geceleri güvez bir kırmızılık,
gündüzleri tatlı gökyakut.

Döngünün kromatik lisanı. 

Nemlendirici kremin kadifemsiliğini

seviyorum bu aralar. 

Buzlusundan sadesine

tüm kahveleri,

demirinden çinkosuna

tüm vitaminleri,

sonra pembe rujları,

upuzun sigara ağızlıklarını,

rengarenk boncukları,

takı tabaklarını,

lavanta ve gül kokulu her şeyi,

umut veren her şeyi seviyorum. 

Cevapların masanın üstünde olmasını,

birden fazla masa olmasını,

görünmeyenin şifonun ardında olmasını,

kimsenin anlamadığı şeyler söylemeyi,

uzayı ve masalları konuşmayı. 

Küçük egzersizler,

güzel yemekler,

hülyalara, öte dünyalara dalıp gitmek...

Kimseyle paylaşmamak eğlendiklerini. 

Bir söğüt dalını bükebilir hayat,

en çabuk iyileşen yerinden iğneleyebilir,

geçmişin hayaletleri ziyarete gelir bazen,

kabuğunda bir mücadele sürebilir.

Kendine varırsın,

basit bir izin vermekle,

basit bir nefes vermekle.  

Bunun için en acı,

bazen en umut vericidir.

Günler Carolina Reaper.

Tresort

Bir kurbağanın karnında yaşıyorum.

Rengarenk ağaçlarla kaplı,

mavi ardıçlar ve baştankaralar da var.

Zaman yok.

Kurbağanın zamandan haberi yok.

Keçuva halkının bildiği gibi

geçmiş ileride, 

gelecek arkada.

Sazlıklardan seyrediyorum her şeyi.

Kurbağanın merkezindeki zümrüt

yaşamın her şeyi.

Bütün cevaplar zümrütte.

Aslında her şey olması gereken yerde.

Tek bir zümrüt de yok.

Kurbağanın daha iyi bir dünyadan haberi yok.

Kurbağa olması gereke yerde.