Bazı Günler

Robin Isely 
 

Deadly Nightshade

Aubrey Beardsley

Adamantin

Tatlı bir çan sesi

içinde yüksük otu var belli

küçük halkları çağırmak için.

Beni göremezler zaten

şeytan fırçası takılı saçımda.

Ağzımda böğürtlenler var.

Onları görmek için 

kilitli sandıkları aç,

altın bir bıçakla kes

yapraklarını ve 

gözünü budaktan sakınma. 

Unutma, perilerin lisanı bu.

Cennetteki şeytanın gözü.

Kalbin feng shui’si.

Suların çağladığı yerde

hiçbir mum yanmamalı. 

Aeterna

Seidr büyüsü yapan Völva,

teatral bir cadıyım ben.

Olmakta olanın içinde,

zamansız bir biçimde var olan.

Merlin'im ben

bir hodan çiçeği.

İyiye bakan, zor kısmı gören, zorluklara şefkat duyan

meleksel bir perspektiften.

Kararsızlıklarımı ay suyuyla yıkarım.

Bu yüzden düzensizdir esbatlarım. 

Çocuksu,

çatlak,

hayalbaz,

işveli,

ciddi.

İşte benim pentaklım.

Kendi kuyruğunu ısıran yılanım.

Bir anında huzur arayan

diğer anında şikayetçi, özgürlük isteyen.

Uçarı ve tutarsız bir karakter.

Buda’nın kadınsı bilgelik gözleri 

hep açık olan.

Başımda biberiyeden bir çelenk.

Ona derin bir nefes:

hayatın girift esrikliğine,

uğursuz güzelliğine,

ametist enerjiye,

düşünmemeye.

Anılar sadece fevkalade muazzam sigiller

korkuyla lanetleyen.

Anılarımı adaçayı tütsüsüyle arındırırım.

Düşüncelerimi yastık altında kendime uyumlarım.

Gayet gerçek fantezilerin 

zamansız deneyimlerinin güzelliği ile

semersiz yaşarım.

İşte benim serafinim.

Ben yine bir aşk kadar gencim

ve bir goblin kadar kadim. 

"Zihin; aslında her şey eski anıların duyularına dayalı olduğu halde, insanlar bunun mantık olduğunu düşündüklerinde, mantıklı yaşadıklarında ve bunun zekilik ve mantıklılık olduğunu iddia ettiklerinde çıldırır. Bana göre bu üzücüdür. Sıkıcıdır." Adamus Saint-Germain 

Münzevi Cadı

Hayat mahzen mezar

bir durağanlık içinde

gizli hazineler barındıran.

Sere serpe uzanmış bir cariyenin

esrikliği var üzerimde

yağmurlu günlerin bir başınalığında.

Sözler değişiyor,

değişiyor anlamı dokunuşların.

Zaman, hayatta kalmaya çalışıyor

tüm bu hematit matrikste. 

Bazen bir kitap oluyor 

gözeneklerini dolduran uzamın.

O zaman her şey daha eflatuni.

Bir kitap bütün gün oyalamaya yetiyor beni.

Cennet yıkılsa bile

adil olmalı hayat.

Yanlış giden bir çakranın laneti

-belki de romantik bir lanettir bu-

soluyor içimde:

Sitrin, sitrin, sitrin...

Bazen duruyor hayat.

çekilmez bir biçimde. 

İşte tam da o zamanlarda 

oksijenim sinemasal diyarlar oluyor 

o tamahkar an içinde

rüyalarda da devam eden

gerçek gibi gelen

yolculuğu başlıyor benin. 

Belki de ben hiç gelmedim bu dünyaya.

Belki de çıkıp giderim.

Zamanı geriye sarabilir miyim?

Peki, bunu istiyor muyum? 

Her şeyin gerçek olduğuna 

inandırmak üzereyken kendimi

vazgeçiyorum mürden.

Bir ilham perisine dönüşüyor edebi hayat.

Kalemin ucundan damlayan ejderha kanına da bak.

Mütehassıs dumanları içime çekiyorum,

Roma ruhunda sofralarda demleniyorum,

cildimi maskelerle iyileştiriyorum 

commedia dell'arte palyaçosu gibi.

Dorian Gray'in saf enerjisi bu

renginden tanıyorum. 

Faili meçhul turuncu. 

Kendine bir amaç bulmaya çalışan

amaçsızlık okyanusunda zevke dalan

geçmişsiz,

geçimsiz,

niyetsiz,

kimsesiz.

Siz, sizi, sızı...

Böyle hayalet sesler,

duyuluyor zaman boşluğundan.

Ah keşke bir çocuk olsam...

Hayat dev bir hag oluyor

ortasındaki delikten

cadılar görünen. 

Kederi boğuyor tentürü şimdinin.

İşte o zamanlarda

içimde bir kalp

-benimki olmayabilir de-

çok enteresan tınlıyor tavında:

Şa-ka-yık!

Şa-ka-yık!

Şa-ka-yık!